Послїдны зміны на SRE в роботї колумнистів навели ня до пробы аналїзы, чем наш проєкт прецїн не досяг плянованых цїли. 

Як єм уж писал, розвоём своёй лемківской ідентичности я ся занимам давно, з осени 2013-го. Велё ся поміняло през тоты рокы: дуже плянів ся зреалїзовало, лем іщы веце плянів – нїт. Дашто остало стабільно – тото смуток. Так мі юж іде 27-ый рік, а я… наймолодшый медже активных лемків Львова. Нонсенс! Стары лемкы одходят, а молодых лемків не є. Отже, не є будучности? Ба, ци хтоси хце той будучности? Я хцу! 

Мій найвекшый здобыток – я пізнал рідну бесїду од нуля. Приміром, менї сьмішнї, коли люде деси з полудня ци всходу Украіны гварят, же не годны пізнати украінску бесїду, бо ім «условия не те». Я пізнал галицку бесїду, я пізнал лемківску бесїду. Вы не почуєте лемківску бесїду ани на телєвізиі, ани не знайдете лемківского чтива в звыклій книгарни. І хоцка в школї не было жадной клясы по лемківскы, і хоцка навет вдома по лемківскы юж не радили… я пізнал рідну бесїду, бом щырі хтїл єй пізнати. Пізнал, жебы направду быти лемком, жебы лемками колиси были моі дїти. Бо чым лемко, котрый не гварит по лемківскы, чым галичанин, котрый не гварит по галицкы, ся ріжнит од тых люди, котрым «условия не те»? 

Про мене, любов до рідной бесїды – то коли ходит о людскых принципах. Лемківска бесїда не є анґлїцкый язык, штобы давати розмаіты «фінансовы» выгоды. Выгода од лемківской бесїды лем єдна – заховати част свого «культурового Я» – жаль, далеко не каждый чловек розуміє важніст того. 

Мій круг комуникациі є дос великый, сут там люде ріжного пола, віка а фаха. Комуникуючы, я завважыл барз выразну тенденцию, же моі слова о конечній потребі плеканя іх «культурового «Я» переважнї находят одгук в тых люди, што плекают такой інны проявы свого «Я». Приміром, они веце думают о здоровім стилю свого жытя, веце думают о стилю свого убраня, веце думают о архітектурі свого села / міста, веце думают о природї доокола, о полїтицї, о економіцї а так дале… 

Я часто вандрую. Якбысте знали, як мі прикрі на серцю, коли виджу порубаны Карпаты… Іщы прикрійше стає, коли розумію, же порубали іх місцевы бортакы. Мы жыєме лем парунадцет лїт, за то бортак видит веце выгоды од нанич спреданого лїса, як од чыстого повітря. Зас ту ходит о людскых принципах, бо бортак, котрый сьвідомо карчує рідны карпатскы лїсы, легко выкарчує і рідну карпатску бесїду… Вшытко є спілзалежне. Я не вірю, што можна не видїти цїнніст а красу зеленого лїса (карчуючы го), не видїти цїнніст а красу старинной церкови (міняючы єй деревяне ґонтя на «золотые купола»),  але видїти цїнніст а красу рідной бесїды. Власнї, подібну породу люди я называм «совками». «Совкы» сут глупы, «совкы» сут апатичны…. Они не мают адекватных принципів, они не розуміют, пошто жыют, свом глупством і свом апатичністю они лем шкодят. «Совків» треба «карчовати»… книжками – осьвітом. 

Наша особиста осьвіта не здобыват ся за ден, за тыжден, за рік. Наша особиста осьвіта – тото долга, але прецїн скінченна процесия. Она ся зачынат од нашого першого вдоха… лем ся все кінчыт на послїднїм. Осьвіта народна – процесия нескінченна. Народном осьвітом ся занимали задолго до нас і будут ся занимали долго по нас. Отже, не вартат позерати на ню як на свою власну осьвіту, подібно не вартат чекати од ней скорых результатів… «Совкы» «карчуют» ся долго. З тым міркованём, в перспективі никотра наша добра робота не остане даремна, никотрый наш добрый артикуль не остане даремный – вшытко колиси принесе своі щедры плоды, лем мусиме мати добре терпіня. Поступ буде, а цїли ся досягнут. Вера, увидите! 

P. S. Наостаток зас найперше фокусую увагу на розвій дїточой осьвіты, дїточого контента. Не занехуйме! Садийме люди зо здалым коріням тепер, жебы не «карчовати» нездалых «совків» потім 😉 

Сердечнї дякую вшыткым колумнистам,
Боже заплат за Вашу роботу!
Максим